පියෙකුගේ සෙනෙහස..........!
තාත්තා කෙනෙක්ගේ ආදරය කියන්නේ මහා පුදුමාකාර හැගීමක්.......අම්මා කෙනෙක් වගේ ලයාන්විතව ඒ හැගීම එලියට දාගන්න බැරිව ලතැවෙද්දී තව කෙනෙක් ඒ දෝරේ ගලන හැගීම් යටපත් කරගෙන කලු ගලක් වගේ නිසලව ඉන්නවා.....මගේ තාත්තත් ඒ වගේ ........වෙඩරු වගේ උණුවෙන හදවත අපිට පෙන්නුවේ ක්ලු ගලක් වගේ (සමහරවිට ඒ අපිට පෙනුන හැටි වෙන්න ඇති....) මම පුංචි දවස් වල කරපු පොඩි පොඩි වැරදි වලට ඇතිවෙන්න කෝ‍ටු පාර කාල තියෙනව.....එහෙම තාත්තගෙන් ගුටි කාලා රැට බත් කන්නෙත් නැතුව නිදාගත්තු ගොඩක් දවස් වල රැට තාත්තා ඇවිත් ඇස් දෙකේ කදුලු පුරෝගෙන ඉදිමිලා තියෙන තැලුම් පාරවල් අත ගාන හැටි මට අද වගේ මතකයි.....කොච්චර තත්තා අපිට ආදරේ උනත් ඒ ආදරේ අපිට පෙන්නුවේ නැහැ කවදාවත්ම........ඒ වුනත් තාත්තා අපි වෙනුවෙන් කරපු කැපවීම් මතක් වෙන හැම මොහොතකම අදත් මගේ දැස් කදුලෙන් බොද වෙනවා......සැරයක් මම වයස අවුරුදු එකේදී විතර බැක්ටීරියා ආසාදනයක් නිසා මාව රෝහල් ගත කරලාතියෙනවා .....මට දිගින් දිගටම බඩ එලිය යනවලු......අන්තිමේ මාව තියන්න රෝහලේ ඇදට දාන්න ගෙනාපු රෙදි ඉවර වෙලා....ඒ වෙලවෙ මගේ තාත්තා ඇදගෙන හිටපු සරම ගලවලා මාව තියන්න අම්මට දීල රෑ එලිවෙන තුරුම රෝහලේ වැසිකිලියට වෙලා ඉදලා තියෙනවා Underwear එක පිටින්........ඒ වගේම තව සැරයක් මගේ මල්ලි ගෙදර ලිදට වැ‍ටුනා ....ඒක අඩි 25 ක විතර එකක් ඒ වෙලාවේ ඔක්කොම කට්ටිය වට වෙලා බල බලා ඉන්දෙද්දී තාත්තා තමන්ගේ ජීවිතේ පරදුවට තියලා ලිදට පැන්නා මල්ලිව බේර ගන්න.....ඉතින් මේ උදාහරන කීපයක් විතරයි.....මේ වගේ උත්තම ගණයේ කැපකිරීම් කරන්න පුලුවන් තාත්තා කෙනෙකුට ඇරෙන්න වෙන කාටද?
මගේ තාත්තාව සිහියට නැගෙන හැම මොහොතකම මගේ දෙසවන දෝංකාර දෙන සින්දුවක් තියෙනවා කරුණාරත්න දිවුල්ගනේ ගායනා කරන ඒක තමයි....
තාත්තා කෙනෙක්ගේ ආදරය කියන්නේ මහා පුදුමාකාර හැගීමක්.......අම්මා කෙනෙක් වගේ ලයාන්විතව ඒ හැගීම එලියට දාගන්න බැරිව ලතැවෙද්දී තව කෙනෙක් ඒ දෝරේ ගලන හැගීම් යටපත් කරගෙන කලු ගලක් වගේ නිසලව ඉන්නවා.....මගේ තාත්තත් ඒ වගේ ........වෙඩරු වගේ උණුවෙන හදවත අපිට පෙන්නුවේ ක්ලු ගලක් වගේ (සමහරවිට ඒ අපිට පෙනුන හැටි වෙන්න ඇති....) මම පුංචි දවස් වල කරපු පොඩි පොඩි වැරදි වලට ඇතිවෙන්න කෝ‍ටු පාර කාල තියෙනව.....එහෙම තාත්තගෙන් ගුටි කාලා රැට බත් කන්නෙත් නැතුව නිදාගත්තු ගොඩක් දවස් වල රැට තාත්තා ඇවිත් ඇස් දෙකේ කදුලු පුරෝගෙන ඉදිමිලා තියෙන තැලුම් පාරවල් අත ගාන හැටි මට අද වගේ මතකයි.....කොච්චර තත්තා අපිට ආදරේ උනත් ඒ ආදරේ අපිට පෙන්නුවේ නැහැ කවදාවත්ම........ඒ වුනත් තාත්තා අපි වෙනුවෙන් කරපු කැපවීම් මතක් වෙන හැම මොහොතකම අදත් මගේ දැස් කදුලෙන් බොද වෙනවා......සැරයක් මම වයස අවුරුදු එකේදී විතර බැක්ටීරියා ආසාදනයක් නිසා මාව රෝහල් ගත කරලාතියෙනවා .....මට දිගින් දිගටම බඩ එලිය යනවලු......අන්තිමේ මාව තියන්න රෝහලේ ඇදට දාන්න ගෙනාපු රෙදි ඉවර වෙලා....ඒ වෙලවෙ මගේ තාත්තා ඇදගෙන හිටපු සරම ගලවලා මාව තියන්න අම්මට දීල රෑ එලිවෙන තුරුම රෝහලේ වැසිකිලියට වෙලා ඉදලා තියෙනවා Underwear එක පිටින්........ඒ වගේම තව සැරයක් මගේ මල්ලි ගෙදර ලිදට වැ‍ටුනා ....ඒක අඩි 25 ක විතර එකක් ඒ වෙලාවේ ඔක්කොම කට්ටිය වට වෙලා බල බලා ඉන්දෙද්දී තාත්තා තමන්ගේ ජීවිතේ පරදුවට තියලා ලිදට පැන්නා මල්ලිව බේර ගන්න.....ඉතින් මේ උදාහරන කීපයක් විතරයි.....මේ වගේ උත්තම ගණයේ කැපකිරීම් කරන්න පුලුවන් තාත්තා කෙනෙකුට ඇරෙන්න වෙන කාටද?
මගේ තාත්තාව සිහියට නැගෙන හැම මොහොතකම මගේ දෙසවන දෝංකාර දෙන සින්දුවක් තියෙනවා කරුණාරත්න දිවුල්ගනේ ගායනා කරන ඒක තමයි....
මට හිතෙන්නේම ඒ ගීය ලියලා තියෙන්නේ මගේ තාත්තාටමයි කියලා.......(ඒක හැම දරුවෙකුටම දැනෙන එකක්ද කියලා නම් මම දන්නේ නැහැ...) තාත්තා ගැන තව ලියන්නට අප්‍රමාණ දේවල් තිබුනත් පිය ගුණ කියා නිම කල නොහැකි නිසා එවන් අසාර්ථක උත්සාහයක නියැලීමට මම නොකැමැත්තෙමි. ඉතින් අනිද්දා දිනට එනම් 2013.01.13 දිනට යෙදෙන මගේ තාත්තගේ 54 වන උපන් දිනය වාසනාවන්ත පිංබර එකක් වේවා........! සියක් ආයු ලැබ මගෙත් ආයු ගෙන මටත් වඩා කල් ඔබ ජීවත් වේවා.........!
No comments:
Post a Comment